O Pracowni
Pracownia funkcjonuje w formule otwartej i może być pracownią wiodąca dla studentów Wydziału Rzeźby jak i pracownią wolnego wyboru dla studentów innych wydziałów Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu.
W jaki sposób pracujemy, czyli...
Programowy brak programu
Pierwsza Pracownia Rzeźby i Działań Przestrzennych nie proponuje studiującym programu, ale każdemu ze studiujących, stwarza warunki do podejmowania prób stawiania sobie pytań, wynikających z jego intuicji, spostrzeżeń i osobowości. Udzielana pomoc służy rozwijaniu całokształtu samodzielności w autodydaktycznym dociekaniu. Upływ czasu, praca i zreflektowane doświadczanie oraz udział w spotkaniach prezentujących prace studentów, jak również dyskusje wśród tworzących Pracownię osób, tworzą płaszczyznę, która wyłania poszczególne problemy i ich różne pojmowanie. Tak rozumiane indywidualne programy nauczania wcale nie muszą przebiegać liniowo. Studiujący maja dużą szansę uczenia się odpowiedzialności, istotnej dla danej problematyki i odnajdywania właściwych dla niej środków artykulacji, jak i pełnego rozumienia powoływanych kontekstów. Pierwszy rok studiów posiada program propedeutyczny wprowadzający w zagadnienie zależności pomiędzy uszczegółowionym problemem, materią artykulacyjną, przestrzenią i relacjami sytuacji zastanych i budowanych. Program jest uzupełniany organizowanymi corocznie warsztatami/plenerami, odbywanymi wspólnie z zapraszanymi artystami i studentami z innych pracowni i uczelni z Polski i zagranicy.
Tradycją pracowni jest brak programu. Aby jednak każdy ze studentów przychodzących do pracowni mógł podjąć wyzwanie prób samodzielności, przygotowywany jest - poprzez pracę w grupie - do korzystania z własnych dyspozycji, motywacji i kontekstów zewnętrznych wraz z doświadczanymi dla nich środkami artykulacyjnymi. Celem wstępnego przygotowania jest wprowadzenie w auto-edukację oraz autorefleksję. Następnym etapem dla studiującego jest samodzielna prezentacja, gotowych realizacji wobec całej Pracowni (bez uprzednich korekt), połączona z dyskusją. Taki sposób postępowania ma na uwadze możliwość niezależnego rozwijania się poszczególnych odrębności osobowych. Jest to podstawa kreacji humanistycznej w złożonych warunkach otaczającej standaryzacji.
prof. dr hab. Jan Berdyszak
Kim jesteśmy, czyli...
Rola Prowadzących w procesie dydaktycznym
Podczas zajęć stawiamy się wzajemnie wobec spreparowanych sytuacji, wymuszających rodzaj ostatecznych reakcji, mogących przyjąć charakter działań lub wartości twórczych. Daje to możliwość szybkiego rozpoznawania aktualnego stanu własnej wiedzy, wrażliwości i zainteresowań, które koncentrują się wobec takich, a nie innych wyborów. Warunkiem bezwzględnie koniecznym, jest wspólne, grupowe zreflektowanie tej reakcji, którą należy rozumieć nie jako pracę artystyczną, ale jako rodzaj zaprezentowania siebie samego, tak samemu sobie, jak i innym.
Rolą Prowadzących Pracownię jest zatem stworzenie okoliczności, umożliwiających poznanie indywidualnego pola zainteresowań studenta oraz ostatecznie poznanie samego siebie i swoich reakcji. Może to nastąpić, tylko dzięki obecności innych osób uczestniczących we wspólnym kontrolowaniu opinii. Jest to istotne, bowiem na początku obecność innych nas uruchamia, po to, abyśmy w przyszłości sami siebie traktowali jak partnera.
Prowadzący
Ur. w 1964 roku w Poznaniu.
W latach 1983-1988 studiował w Państwowej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu (obecnie Uniwersytet Artystyczny). Dyplom z malarstwa w pracowni Włodzimierza Dudkowiaka, oraz z rzeźby w pracowni Macieja Szańkowskiego.
Od 1989 r. związany jest z macierzystą uczelnią. Obecnie pełni funkcję kierownika 1 Pracowni Rzeźby i Działań Przestrzennych na Wydziale Rzeźby. Rektor poznańskiego Uniwersytetu Artystycznego w latach 2008–2016.
Brał udział w licznych wystawach zbiorowych i indywidualnych w kraju i zagranicą w Meksyku, Japonii, USA, Wielkiej Brytanii, Litwie, Ukrainie, Rosji, Węgrzech, Niemczech, Hiszpanii, Czechach, Słowacji, Bośni, Finlandii, Szwajcarii i Szwecji.
Jego prace znajduję się w wielu polskich i zagranicznych kolekcjach prywatnych i państwowych.
Ur. w 1982 r w Obornikach Wielkopolskich.
W latach 2001 – 2005 studiował na Wydziale Budownictwa, Architektury i Inżynierii Środowiska na Politechnice Poznańskiej. W latach 2004 – 2009 na Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu. Ukończył studia na Wydziale Edukacji Artystycznej w dwóch specjalnościach: Promocja i Krytyka Sztuki oraz Pedagogika Sztuki. Dyplom w drugim zakresie (z Rzeźby) w pracowni prof. Marcina Berdyszaka.
Laureat stypendium Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego „Młoda Polska” w roku 2010 oraz Stypendium Artystycznego Miasta Poznania w roku 2011. Zrealizował kilka wystaw indywidualnych, między innymi: „Zdӕrzenie losowe” w BWA Ostrowiec, „Rozbrojenie jaźni” w BWA Olsztyn, „Komfort termiczny” w MCSW „Elektrownia” w Radomiu oraz „Ciepłem” i „Zaraz wracam” w Galerii AT w Poznaniu. Brał również udział w kilkudziesięciu wystawach zbiorowych w kraju i zagranicą. Publikuje teksty w magazynach polskich i zagranicznych.
W swojej praktyce artystycznej zajmuje się przede wszystkim instalacją i obiektem. Często sięga również po inne media takie jak: fotografia, wideo a czasem również performance. Swoje realizacje nazywa „zdarzeniami”, a do ich współtworzenia często zaprasza odbiorców.
Mieszka i pracuje w Poznaniu.
Jak to się zaczęło, czyli...
Słów kilka o Janie Berdyszaku
Jan Berdyszak (1934-2014) był polskim artystą, teoretykiem sztuki i pedagogiem, znanym ze swojej bogatej kariery artystycznej i wpływowej pracy dydaktycznej w kilku instytucjach akademickich w Polsce. Był absolwentem studiów z dziedziny rzeźby w Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (ASP) w Poznaniu (1952–1958), gdzie pracował od 1965 roku. W latach 1984–1987 pełnił funkcję prorektora tej uczelni. Wyróżniony m.in. Nagrodą im. Jana Cybisa (1978), Krzyżem Kawalerskim (1988) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001), Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2008) oraz Doktoratem Honoris Causa Akademii Sztuk Pięknych w Bratysławie (1999).
Działalność dydaktyczna Jana Berdyszaka skupiała się na przekazywaniu studentom wiedzy z zakresu teorii sztuki i praktycznych umiejętności artystycznych. Jego metoda nauczania polegała na indywidualnym podejściu do każdego studenta, a także na kładzeniu nacisku na krytyczne myślenie i zdolność do samodzielnego rozwiązywania problemów.
